36
een Sied up de anner, de ganze Nacht, un dachte man ümmer,
wat se noch woll weren kunn, un kunn sick up nicks mehr
besinnen. Mitdes wull de Sünn üpgaan, un as se dat Morgen-
rood seeg, richde se sick äwer En'n in'n Bett un seeg dor henin,
un as se to't Finster de Sünn so herupkamen seeg, „ha, dachde
se, „kunn ick nich ok de Sünn un den Mond upgaan laten?"
— „Mann," sä se un stödde em mit den Ellbogen in de
Nibben, „waak up, ga hen ton Butt, ick will weeren as de
leewe Gott." De Mann weer noch meist in'n Slaap, awerst he
verjagde sick so, dat he ut'n Bett füllt. He meende, he harr sick
verhört, un reef sick de Ogen ut un sä: „Och, Fro, wat säst
du?" - „Mann," sä se, „wenn ick nich de Sünn un den Mond
upgaan laten kann, denn kann ick dat nich utholen un hebb
kene geruhige Stunn mehr." Do seeg se em so recht gräsig
an, dat em so'n Schuder öwerleep. „Gliek ga l>en; ick will
weren as de lewe Gott!" — „Och, Fro," sä de Mann un füllt
vor är up de Kne, „dat kann de Butt nich. König un Kaiser
kann he rrtafcen; ick bitt die, sla in die un bliew Kaiser. Do keem
se in de Bosheit, de Haar flogen är wild um den Kopp, do
reet se sick de Jack apen un geef em enen mit den Foot un
schrede: „Ick hol dat nich ut un hol dat nich länger ut,- wullt
du hengaan!" Do toog he sick de Büx an un leep weg
as unsinnig. Buten awer gung de Storm un brusde, dat he
kuum up de Föt staan kunn. De Hüser un de Böm weiden
um, un de Barge bäwden, un de Felsenstücken rullten in de
See, un de Himmel weer ganz pickswart, un dat dönnerde un
blitzde, un de See gung in so hoge, swarte Bülgen as Karktorns
un as Barge, un de Bülgen harren bawen all ene witte Krone
van Schuum up. Do schrede he un kunn sien egen Wort
nich hören:
„Manntje, Manntje, Timpe Te,
Buttje, Buttje in de See,
mine Fro, de Ilsebill,
will nich so, as ick woll will!"
„Na, wat will se denn?" sä de Butt. „Och," sä he, „se will
weeren as de lewe Gott." — „Ga man hen, se sitt all wedder
in är armselige Hütt." — Dor sitt se noch bet up hüt un
dissen Dag.
Brüder Grimm.
