-T 
184 
Groth. 
Un inne Wide Feern en Mcel 
Un treckt sik in en sülwern Strahl 
Bi Büsum still nat Haff hendal. 
ss Wo süht he na? un folt de Hann'? 
Un röhrt de Lippen dann un wann? 
Un sä he di ok lud un klar, 
Wat he dar brummt so sunnerbar: 
Du meenst, he harr di wat vertellt 
so Vun Babel ut de Ünnerwelt. 
Do keem dar een de Heid hentlank 
Mit mischen Ketels spegelblank, 
De Backen ebn so mischengel, 
Dat Haar so swart as Sott un Koel. 
35 De gung al oft den krusen Weg, 
De bruk keen Kluwer un keen Stegg, 
De keem de brune Heid hendal 
As bruk he nich den Borrn enmal. 
De Hcev hett Flünk, dat Fahl hett Been, 
4oHest du en Minschen flegen sehn? 
Un sett he cewern Gröv so flank, 
So klirrn de Ketels gel un blank, 
Denn glinstern em de Ogn un Tähn 
As Ebenholt un Elfenbeen. 
•¿5 De Ole sitt un süht em kam 
Un drückt de magern Hann' tosam, 
Un as he so na'n Heben süht, 
So ward he fründli, still un blid. 
Man noch en Sprunk un wücke Schritt, 
so So stecht de Junge vcer de Hütt. 
Ut Lumpen kikt de sine Hut 
Bun Hals un brede Schullern rut, 
Un Wille Kraft un AEwermot, 
De krüs't de Lippen small un rot, 
55 Doch steit he vcer sin Ole blöd 
Un sinni op sin nakten Föt, 
De ebn noch dcer de Heiloh gingn, 
As kunn keen isen Ked se dwingn. 
He leggt de Arms vcerkrüz tohop 
60 Un bögt den willen krusen Kopp,