302 
IV. Erzählungen, Balladen und Romanzen. 
„Dat holl de Düwel ut, Kapteihn! 
Dat Dirt, dat is tau fix tau Bein." 
„Ja," seggt hei, „ja! Dit is de Lasch'! 
120 Beholl man ümmer frische Krasch'! 
Dat Lopen fall nich ewig duren, 
wi sünd dörchut noch nich verluren!" 
Lin dormit wickelt hei un wünn 
den Start fick üm de Land herüm 
125 un flog en groten Knuppen in. 
„Klas Klasen, so! Nu lat man los!" 
Ick let nu los, un fiäuten gung 'e. 
Äerr Je! Wo let dat doch kurjos! 
Wo towt de Tiger un wo sprung 'e! 
130 Wo würd hei in dat Äolt 'rin bündeln, 
wo kratzt hei ut mit dat oll Fatt: 
Dat hir bald in den Busch fast satt, 
bald an en Bom heran ded' tründeln. 
Dat was putzlistig antauseihn. 
135 „Klas Klasen," seggt nu de Kapteihn, 
„du wirst woll sihr in Ängsten, Maat? 
Paß up un hür up minen Rat: 
Wenn du mal büst recht in Gefohren, 
wo di dat Metz steiht an de Kehl, 
140 denn sang nich gliksten an tau rohren 
un schri un jammer nich tau vel, 
denn fat dat Ding an'n Start geswin'n 
un slag' en dücht'gen Knuppen 'rin!" 
113. Tru un Glowen. 
Bou Fritz Reuter. 
Wenn so de Bur mal in den Kraug 
bi sinen Sluck mit annern fitt, 
denn ward dor meistens draehnt ok naug: 
Sei reden denn von dat un dit; 
5 bald sünd dat Läuschens, de sei fick vertellen, 
bald reden s' von de slichten Tiden. 
Lin männigmal, denn fangen s' an tau schellen: 
Sei brukten ok nich all'ns tau liden;