Se stöt em längs be beym Weg, fe flat cm, wenn he fallt: De Norbermöller hört mit Angst, wa't nt ben Moorweg schallt. Keen Hölp! Se jagt em bwr be Nacht, inn Regen, bat bat strömt: In Mölborp floppt2) boch menni Hart, bat vun Herr Heinri brömt. In Mölborp walt boch menni Seel un bankt cm fromm un stumm Unb bcnkt an sin gewalti Wort vunt Evangelium. Unb he mutt darfst b«r ben Frost, un wenn he fallt un beb,3) So flucht fe em un schellt se em un stöt em vunne Steb.3) Int Swinmoor is ni Weg noch Steg, bar zeit bat wild henboer, Bi Hemmingsteb^) liggt he as bot, sc dinnt em achtern Perb. 3) Bi Braken slept3) se em Verdi, an Hogenheib, nat Norn: De Dag be graut, bo seht se dleek be Heiber Karkenthorn. Keen Nab!7) Herr Boje hett boch rei>3) mit all sin Macht unb Kunst! Keen Hölp! Sogar en rite Fru do Gelb un Golb umsunst! Bi düstre Nacht, as Schelm un Dev, so heeln be Bösen Rath; As Mölborp wak be anncr Dag, bo weer bat all to lat! — De Tropp heel still int Morgcngrau to Sübcn anne Weib; Denn drok he op to Osten um. bwcer vewern Lüttjenheib. De bar al wak, be seeg mit Schreck ben Schinner op en Perb,3) En Mann, de dlött un knm noch lev,3) fastknewelt^) achtern Steert. En Tropp in natte Mantels stöt em vorwärts, wenn he funk: Dat wag toletz en ole Fru, broché) em sin letzten Drunk. To Norn be Heid bar weer en Platz, bar legen Steen un Schutt, Dar harrn se hoch nt Holt un Törf en Sünberhupen du't. Dar lepen Minschcn dalb tohop un brochen Spön un Stroh; Gar menni meen en gube Dat un de 3) sin Deel barto. En Gcestdnr fahr Verdi na Marsch, be broché) sin Bündel Heid» Herr Heinri be3): Wergev3) em Gott, he weet ni, wat he beit!' Herr Heinri de3): 'Bergev3) se Gott, se weet ni, wat se bot!' Do schm op Heib un op be Geest bat helle Morgenroth. De Törf be qualm, be Regen ström, de Himmel weer aö Für. Herr Heinri be») in Damp unb Qualm: ‘0 Herr, vergied auch mir!' In Qualm un Regen lur») bat Volk: Gott wull ni, bat bat brenn. To keem en Smib, un mit en Slag harr alle Qual en Enn'. In Mölborp wem Herr Boje lud, bet Sachsen weenn se Thran, Doch Doctcr Martin sä: ^Das Wort sie sollen lassen stan!' 61. Johann Hussens Tod in Costnitz 1415. Von Zacharias Theobald. Gesch. des Hussitenkriegs. — Vergl. Heinrich Kurz: Gesch. d. deutsch. Lit. 1853 — 1859. II, 183. Nachdem der zum Feuertode verdammte Hus mit der papier- neu Krön aus der Kirchen zu dem Scheiterhaufen gieng, geführet von dem Henker, ward er fröhliches Muths, wie solches auch seine Feinde von ihm schreiben, gleich als sollte er zu einer fröhlichen Mahlzeit oder, wie man im Sprichwort sagt, zum Tanz gehen. Wie er aber seine Bücher sahe verbrennen aus dem Kirchhofe, 8) brachte. 9) lauerte.