263 
An jeder hött nu mit sin Gäus', — 
un „wile, wile!" geiht dat ümmer, 
nn möten s' mit de Rand' herümmer, 
un all'ns is bald in't olle Laus''), 
un Hüten* 2) s'runne von den Dümpel2) 
un Händen s' nüdlich up den Hiimpel.Z 
Nn wat de Gausendamen sünd, 
de sünd ok bald in Rauh un Freden; 
sei recken äwer jedes Kind 
den langen Hals, as wull'n sei jeden 
von ehr lütt gel-gräun Volk mal teilen,2) 
dauhn up den linken Bein sik stellen 
un recken ut de rechte Flücht 
nn pliren2» 'rinne in dat Licht 
un ward'n inwennig up de Wihen schellend) 
Doch de oll Gant, de gris-grag Gant, 
de kümmt so licht noch nich tau Rauh; 
den grisen Poll2) in hoge Kant, 
de Flüchten lücht't,2) den Hals vörnt, 
so trampt'2) un zischt hei ümmertau, 
süht giftig as 'ne Adders) ut 
un fohrt mit Trampfen un mit Zischen 
bi Weg' lang mang de Gören tüschen. 
„Gör'n, wohrt jng!" röppt lütt Jöching 
Smidt, 
„Korl, wohrdi, Korl! de Racker öitt."12) — 
tln as dat Beist sik so gebird't, 
dünn kümmt in vornehm stolzen Gang 
den Fautstig äw're Wisch entlang 
en staatschen Mann; de Bäcker wir't, 
de rike Bäcker an den Mark.'2) 
„Ja, seggt Fritz Smidt, dat is hei, Fik, 
wenn'n rup kümmt, mahnt hei rechtschen 
glik,") 
dat is hei sülwst, de Bäcker an den Mark." 
Wo schregelt'2) hei so staatschen'2) doch 
de Wisch entlang in'n mitten Rock! 
Wo lüch't sin lankingsch'7) Büx von firn! 
As wenn sin eigen Backeltrog 
up Stutenflechten'2) güng spazir'n. 
Un denn sin weikes, Witt Gesicht, 
dat liggt so klunzig'2) dräwer hen, 
so pustig-warm, so breid, as wenn 
so'n Weitendeig dat Raschen22) kriggt. 
Un up den Deig, dor satt 'ne Mütz, 
so bunting nciht2') mit Spitz an Spitz, 
mit säben Rillen22) un säben Timpen,22) 
„Pottkauken"2*) künn'n den Deckel schimpen. 
Le Bäcker schregelt langsam wider 
un dacht an wat un dacht an nicks, 
wupp! fohrt de Gant em in de Büx. 
Wo schot de Schreck em dörch de Glider! 
Hei stock mit Bein, hei stock mit Hacken, 
dat Beist deiht ümmer faster packen, 
un all de Gäus', de kamen ran 
un snatern und schri'n 
um den bossigen22) Mann 
un warben sik richten 
un weih'n mit de Flüchten; 
un de Gören, de lachen, 
wo de Bäcker an'n Mark sik af möt ma- 
Dat Gott fick erbarm! frachen.22) 
Wat is't för 'n Heiden-Höllen-Larm! — 
Tauletzt denn ward hei los nu sin 
un fohrt vull Wut up de Gören in; 
de — heft du't nich seih'nl — 
de preschen vonein,27) 
de Tüffeln22) herunner von ehre Bein, 
und flitschen22) dörch Hassel- un Duren- 
Rämel22) 
un rönnen un stau un lachen en Strämel2') 
un klappen de Tüffel tausam in de Hand 
un raupen denn ümmer: „De Gant! de 
Gant!" 
Un ok de lütt Pudel leggt weg de Knütt 
un lacht ut vullen Harten mit. 
De Bäcker von'n Mark, de ward dat gewohr, 
un as hei de Annern nich krigen kann, 
dünn towl22) hei ganz wütig den Pudel an 
un ritt22) em tau Höcht in dat kruse Hör: 
') Geleise. — 2) Jagen durch werfen. — 2) Pfütze. — 4) Haufen. — 5) Zählen. — 
«) Blinzeln. — 7) Schelten. — 8) Haube. — ®) Gehoben. — 10) Trampelt. — 
ii) Otter. — 12) Beißt. — 1S) Markt. — ") Gleich rechts. — 1S) Schreitet. — 
'«) Stattlich. — '7) Nankingen. — 18) Semmelflechten. — '2) Klotzig. — 22) Gäh- 
rung. — 2') Genäht. — 22) Ecken. — 22) Falten. — 24) Topfkuchen. — 22) Zornig, 
erboßt. — 22) Abquälen. — 27) Eilen davon. — 28) Pantoffeln. — 22) Flitzen. — 
2°) Hasel- und Dornenhecken. — 31) Ein Endchen. — 2S) Fährt an. — 22) Reißt.