„Das," saggt hei, „kann ich nicht befehlen, 
Wer's einmal ist, der bleibt Soldat; 
Ich, meine Söhne sind Soldaten, 
Und wer den bunten Rock an hat, 
Der wird auch tüchtig exerziert." 
Un wull de Ollsch en Daler schenken, 
Wil dat ehr Bidden em doch rührt, 
Un in de Tasch herinner grep 'e. 
„Je," seggt de Ollsch, „Sei möten ok bedenken, 
Ehr Ort, dei hett ok süs nicks lihrt, 
Un min Iehann, dat is en Scheper." 
Ick denk, Paul Friedrich lacht sick scheif: 
„Na, heft den Iung'n doch woll tau leim?" 
Seggt hei: „Ick will in desen Dagen 
De Sak mi ganz genau befragen, 
Un wenn dat jichtens paffen deiht, 
Denn fall hei mi Di t'rügg nah Liepen 
Un fall dor wedder Lämmer gripen." 
Oll Lnaksch bedankt sick denn un geiht 
Un kümmt so nah de Wach hendal, 
Wo Hanning hüt taum irstenmal 
In vullen Staat as Posten fteiht. 
„Iehanning," seggt s', „nu kümmst du fri, 
Nun is de Lnufferi vörbi, 
Ick bün bi den Grostherzog wesen, 
Dei ward den Lirl Leviten lesen. 
Doch wat heft du hir 'rüm tau stahn, 
Kannst du nich in de Stuw 'rin gähn?" 
Uns' Hanne kickt sich ängstlich üm, 
Ob em ok woll wer reden süht, 
Un flüstert sacht mit halwe Stimm: 
„Hüt is min Ihrendag, leiw Mudding; hüt 
Bün ick en hellisch grotes Dirt 
Un dei dat Ganze kummandirt." 
,,„IH wo?"" seggt Mudder, „„spaß ok man!"" 
„Dat will 'ck di wisen," seggt Iehann 
Iln treckt sin Kes'meh stramm heran
	        
Waiting...

Note to user

Dear user,

In response to current developments in the web technology used by the Goobi viewer, the software no longer supports your browser.

Please use one of the following browsers to display this page correctly.

Thank you.