— 386 — 
mine Fro, de Ilsebill, 
will nich so, as ick woll will!“ 
„Na, wat will se denn?“ sä de Butt. „Och,“ sä de Mann, „se will 
König weern.“ — „Gah-man hen, se is't all,“ sä de Butt. Do gung de 
Mann hen, un as he na den Palast keem, so weer dat Sloß vel gröter 
woren, mit'n groten Torn un mojen Zierat doran, un de Schildwach 
stunn vör de Dör, un dor weeren so vele Soldaten mit Trummeln un 
Trumpeten. Un as he in dat Sloß keem, so weer alles van luter Marmel⸗ 
steen mit Gold un samten Decken mit grote, goldne Quasten. Do 
gungen de Dören von den Saal apen, wor de ganze Hoffstaat weer, un 
sine Fro seet up enen hogen Thron van Gold un Demanten un harr 
eene grote goldene Kron up un den Zepter in de Hand van puren Gold 
un Edelsteen. Un up beiden Sieden bi ehr stunnen ses Jungfern in 
eene Reeg, eene ümmer eenen Kopp lütjer as de anner. Do gung he 
stahn un sä: „Och, Fro, büst du nu König?“ — „Ja,“ sä de Fro, „nu 
hün ick König.“ Do stunn he und seeg se an, un as he s' so een Tiedlang 
ansehn harr, sä he: „Och, Fro, wo lett dat schön, wenn du König büst! 
Nu willt wi us ok nicks mehr wünschen.“ — „Nä, Mann,“ sä de Fro 
un wer ganz unruhig, „mi ward de Tied un Wiel all lang; ick kann 
dat nich mehr utholen. Gah hen ton Butt, König bün ick, nu möt ick 
ok Kaiser weren.“ — „Och, Fro,“ sä de Mann, „wat wullt du Kaiser 
weern?“ — „Mann,“ sässe, „gah ton Butt, ick will Kaiser sin.“ — 
„Och, Fro,“ sä de Mann, „Kaiser kann he nich maken, ick mag den 
Butt dat nich seggen; Kaiser ist man eenmal in't Riek. Kaiser kann de 
Butt jo nich maken, dat kann un kann he nich.“ — „Wat,“ sä de Fro, 
„ick bün König, un du büst man min Mann, wullt du gliek hengahn! 
Gliek gah hen; kann he König maken, kann he ok Kaiser maken, ick 
will un will Kaiser sin; gliek gah hen.“ Do müß he hengahn. Do de 
Mann awer hengung, weer em ganz bang, un as he so gung, dachde he 
bi sick: „Dat geiht un geiht nich god: Kaiser is to utverschamt, de Butt 
ward am En mö.“ 
5. Mitdem keem he an de See; do weer de See noch ganz swart un 
dick un fung all so van ünnen up an to gären, dat et so Blasen smeet, 
un'n hollen Wind gung daräwer hen, dat de Wellen slogen; un de 
Mann wurd groen. Do gung he stahn und sä: 
„Manntje, Manntje, Timpe Te. 
Buttje, Buttje in de See, 
mine Fro, de Ilsebill, 
will nich so, as ick woll will!“ 
„Na, wat will se denn?“ sä de Butt. „Och, Butt,“ sä he, „min Fro 
will Kaiser weren.“ — „Gah man hen,“ sä de Butt, „se is't all.“ 
Do gung de Mann hen, un as he dor keem, so weer dat ganze Sloß van 
poleerten Marmelsteen mit alabastern Figuren un goldnen Zieraten. 
Vör de Dör marscheerden de Soldaten, un se blosen Trumpeten un 
slogen Pauken un Trummeln. Awer in'n Hus, dar gungen de Barone 
un Grafen un Herzöge man so as Bedeenters herum; do makden se em 
de Dören apen, de van luter Gold weren. Un as he herinkeem, dor 
seet sine Fro op eenen Thron, de weer van een Stück Gold un weer woll