180 
ganz den Verstand verlaaren? Wie kannst du mit den Haasen in de 
Wett loopen wollen?“ „Holt dat Muul, Wief,“ seggt de Swinegel, 
„dat is mien Saak. Resoner nich in Männergeschäfte. Marsch, treck 
di an, un denn kumm mit.“ Wat sull den Swinegel sien Fro maken? 
Se mußt wol folgen, se mugg nu wollen oder nich. 
As se nu miteenander ünnerwegs wöören, spröök de Swinegel to 
sien Fro: „Nu pass' up, wat ik seggen will. Sühst du, up den langen 
Acker dar wüll wi unsen Wettloop maken. De Haas löppt nemlich in 
der eenen Föhr un ick inner annern, un von baben fang wi an to 
loopen. Nu hest du wieder nicks to dohn, as du stellst di hier unnen 
in de Föhr, un wenn de Haas up de andere Siet ankummt, so röpst 
du em entgegen: „Ick bün all hier.“ 
Damit wöören se bi den Acker anlangt, de Swinegel wiesde siner 
Fro ehren Platz an un güng nu den Acker hinup. As he baben an— 
kööm, wöör de Haas all da. „Kann et losgahn?“ seggt de Haas. 
„Jawol,“ seggt de Swinegel. „Denn man to!“ Un damit stellde 
jeder sick in siene Föhr. De Haas tellde: „Hahl een, hahl twee, 
hahl dree,“ un los güng he wie en Stormwind den Acker hindahl. 
De Swinegel aver lööp ungefähr man dree Schritt, dann duhkde he 
sick dal in de Föhr un bleev ruhig sitten. 
As nu de Haas in vullen Loopen ünnen am Acker ankööm, rööp 
em den Swinegel sien Fro entgegen: „Ick bün all hier.“ De Haas 
stutzd un verwunderde sick nich wenig; he meende nich anders, as et 
wöör de Swinegel sülvst, de em dat torööp; denn bekanntlich süht den 
Swinegel sien Fro jüst so uut wie ehr Mann. De Haas aver meende: 
„Dat geiht nich to mit rechten Dingen.“ He rööp: „Nochmal geloopen, 
wedder üm!“ Un fort güng he wedder wie en Stormwind, dat em de 
Ohren am Kopp flögen. Den Swinegel sien Fro aver blev ruhig up 
ehren Platze. As nu de Haas baben ankööm, rööp em de Swinegel 
entgegen: „Ick bün all hier.“ De Haas aver, ganz uuter sick vör 
Ihwer, schreede: „Nochmal geloopen, wedder üm!“ „Mi nich to 
schlimm,“ antwoorde de Swinegel, „mienetwegen so oft, as du Lust 
hest.“ So lööp de Haas noch dreeunsöbentigmal, un de Swinegel höhl 
et immer met em uut. Jedesmal, wenn de Haas ünnen oder baben 
ankööm, seggte de Swinegel oder sien Fro: „Ick bün all hier.“ 
Tum veerunsöbentigstenmal aver kööm de Haas nich mehr to 
Ende. Midden am Acker stört he tor Eerde, dat Blohd flög em utn 
Halse, und he bley doot upn Platze. De Swinegel aver nöhm siene 
gewunnene Lujedor un den Buddel Branwien, rööp siene Fro uut der 
Föhr aff, un beide güngen vergnögt miteenanner nah Hus; un wenn se 
nich storben sünd, lewt se noch.