7 
Ken Staub isch do un ken Gewüehl, 
Mer kann selwander!) im Küehle gehn, 
Vun einer Stadt zue der andere! 
Kumm, mer wolle wandere! 
Jetz uff diß Tannewäldel zue, 
Guck nurr, wie protzerli 's do steht! 
Der Harzduft schmeckt wie Weihrauch schier, 
's isch Schatte drin, so wyt mer geht; 
Se kumme, mer wölle wandere! 
Kumm, mer wölle wandere! 
Un siehsch dort owwe zelle Berrj? 
Wie stracks er nuff in d'Wolke steijt; 
d'Luft isch dort rein, 's geht gäh in d'Heeh! 
Un sin mer morje au verhejt?“) — 
Kumm nurr, mer wölle wandere! 
Kumm, mer wölle wandere! 
Im Dörfel drunte trinkt mer Eins, 
Min dursti's Herz bringts fast nimm hien. 
D'Bas Greth guckt schun zuem Fenster rus, 
Di schenkt ess wärli guete-⸗n-yn! 
Kumm gschwind, mer wölle wandere! 
Kumm, mer wölle wandere! 
Un kumme mer ans Ende der Welt, 
Dort wo sie isch mit Brettre zue, 
Se mache mer halt links um, marsch! 
Mer wisse, wo ess druckt der Schueh! — 
Vun einer Stadt zue der andere! 
An d'Frau Sunn. 
(Im lange Räjesummer 1860.) 
Frau Sunn, Frau Sunn, isch diß e⸗n-Art, 
Daß Sie so's Liecht un d'Wärmi spart? 
Het Sie ken Eel meh in de-n-Aemble??) 
Wo duet Sie Jehri Hitz verblämble? 
9 zu zweit. — )Rzerbrochen. 
An dFrau Sunn: a. a. O. S. 177. — 5) kein Öl mehr im 
Lämpchen.