166
Vierter Abschnitt.
641
Auf Betreiben der Königin Nantechildis wird Flaochat durch die
Wahl der burgundischen Grossen zum Maiordomus in Burgund
eingesetzt.
Durch Uneinigkeit der Führer, unter denen Grimoald und Adalgisel genannt
werden, kommt es zu einem schlecht vorbereiteten Angriff, der durch das
geheime Einverständnis einiger Herzoge mit Radulf mit einer Niederlage
endet. Tanta strages a Eadulfo cum suis de exercitu Sigiberti fitur, ut
mirum fuisset. Magancenses (die Mainzer) in hoc praelio non fuerunt fideles.
Radulfus patrata victoria in castrum ingreditur. Sigibertus — super
equum sedens, lacrimas oculis prorumpens plangebat quos perdiderat — Sigib.
eadem nocte nec procul ab ipso Castro in tentoriis cum suo remansit exercitu.
In crastinum videntes quod Radulfo nihil praevaluissent, missis discurren-
tibus, ut Rhenum pacifice iterum transmearent, cum Radulfi convenientia
Sigibertus et eiusdem exercitus ad proprias sedes remeant. Radulfus superbia
elatus ad modum regis~in Thoringia se esse censebat, amicitias cum
Winidis firmans ceterasque gentes quas vicinas habebat, cultu amicitiae obli-
gabat. In verbis tarnen Sigiberto regimen non denegabat, sed in factis
fortiter eiusdem resistebat dominationi.1
641 Fred. 89: Anno IY° r. Chlodovei. Cumque Nantechildis regina cum filio
suo Chlodoveo rege — Aurelianis in Burgundiae (im weiteren Sinne) regnum
venisset ibique omnes seniores pontifices duces et primates de regno Bur¬
gundiae ad se venire praecepit ibique cunctos Nantechildis singillatim adtra-
hens (es musste also jeder Einzelne erst gewonnen werden. S. zu 626),
Flaochatus, genere Francus, maiordomus in regnum Burgundiae electione
pontificum et cunctorum ducum, a Nantechilde regina in hunc gradum
honoris nobiliter stabilitur neptemque suam nomine Ragnobertam Flaochato
desponsavit. Sponsalia haec nescio qua factione fiuntur, nam aliud consilium
Flaochatus et Nantechildis reg. machinantur, quod creditur deo non fuisse
j placibile ideoque non mancipavit effectum (vgl. über diese dunklen Worte
Fauriel II, 455). Cumque Erchinoaldus et Flaochatus maioresdomus inter
se quasi unum inissent consilium — hunc gradum honoris, alterutrum sola¬
tium piaebentes disponunt habere feliciter. Flaochatus cunctis ducibus de
regno Burgundiae seu et pontificibus per epistolam etiam et sacramentis
firmavit, unicuique gradum honoris et dignitatem seu et amicitiam perpetuo
conservare. Flaochat benutzte seine neue Stellung, um seinen alten Feind,
den mächtigen und reichen Patricius Willibad zu stürzen. Ebd. 89. Es kam
zwischen beiden zur offenen Fehde, Willibad fiel im Kampfe (September
642), doch schon 11 Tage nach ihm starb Flaochat am Fieber. Mit der
ausführlichen Darstellung dieser Kämpfe schliesst Fredegars Chronik.2
1) Auch am Main in Würzburg, im Lande der späteren Ostfranken, werden bald
daraut unabhängige thüringische Dynasten erwähnt. S. zu 696 b und vgl. die freilich wertlose
Y. Burchardi II, 6 (ßettberg II, 314), wo es von Würzburg heisst: sub antiquis olim duci¬
bus arx et caput fuerat totius orientalis Franciae. S. Eckhart Fr. or. I, 273 Waitz II
706 n. 3.
2) Die Hauptquelle für die folgende Zeit bilden die gesta regum Francorum,
welche von cap. 43 an als glaubwürdig und zuverlässig' sich erweisen. Ergänzt wird ihre
Darstellung durch Fredegars Fortsetzer und die Heiligenleben. Bis zum Jahre
656 lassen uns die Quellen fast völlig im Stich,