— 84 —
freiiis praecipitem se dedit. Montes omnes colliculosque
Saxoniae et Thuringiae castellis munitissimis exstruxit praesi-
diumque imposuit. Quibus cum victui necessaria minus suffi-
cerent, permisit, ut ex proximis villis et agris hostili more
praedas agerent et ad ipsa castella munienda circumquaque
manentes cogerent et impensas affatim convectare et per se
ipsos servili manu desiderare. Yerum ne manifestae tyrannidis
notaretur; si contra innocentes atque in regnum proprium tarn
barbara crudelitate grassaretur, ut impietatem suam quadam
religionis specie palliaret, archiepiscopum Mogontinum modis
omnibus instigavit, ut decimationes Thuringiae, sicut ante
plures annos instituerat, exigeret; pollicens, se ei in exigendo
summa ope affuturum et dicto obtemperare nolentes regia
maiestate coacturum; ea tarnen pactione, ut ipsarum decima-
tionum partem sibi, quae et regiae magnificentiae et tanto
labori suo digna foret, tribueret. Ita episcopus vanissima spe
animat us, sinodum indixit Erfurdiae 6. Idus Martii.
V. Brimonis Bellum Saxonicum.
1072—1076. (cf. Karl’s M. Sachsenkrieg 772—803.)
Postea Henricus rex legatos ad regem Danorum1) misit
ultra mare eumque sibi ad Bardanevich2) rogavit occurrere;
quo et ipse cum paucis perrexit, cum nulla fama testetur,
quod ante eum ullus rex in illas partes pervenerit. Regem
ilium ibi obvium habuit, cum eo secretum colloquium fecit,
cui colloquio praeter episcopum Adalbertum et unum de regiis
consiliatoribus nullus interfuit3). Ipsum tarnen colloquium non
diu latuit, quia ille qui cum episcopo solus aderat, cum con¬
silium quod ibi fecerunt prohibere non posset, illud quod
poterat, effecit, quod principes Saxoniae, quorum intererat,
ipsum consilium non later et.
Rex enim Danorum regi Henrico iuravit, ut ei contra
omnes hostes suos et nominatim contra Saxones, quantum
posset, terra marique auxilium ferret; et rex Henricus illi
promisit, ut ei cunctas regiones suo regno contiguas4) in
proprium daret.
1) Der Dänenkönig war Suen Estridson.
2) Bardewick. Man gedachte demnach nicht mehr an Karl’s des
Grossen Lager bei Bardenwich im J. 795.
3) Es lebte in den Sachsen noch ein starkes Nationalitätsprincip,
welches den Gegensatz zwischen ihnen und den Franken immer greller
hervortreten liess, bis er die höchste Spitze durch den Sturz Otto’s und
des mit ihm verbundenen Magnus erreichte. Heinrich erstrebte in erster
Linie eine Unterdrückung der uralten Billunger, in zweiter beschloss er
eine Bändigung des trotzigen Sachsenvolkes.
4) contiguus benachbart, angrenzend, alicui Ovid u. Tacitus.
