1 
128 
tofreden, un de Girighait leet se nich slapen, se dachd jümmer, wat 
so noch warden wull. 
6. De Mann sleep recht good un fast, he hadd den Dag veel 
lopen; de Fru awerst kunn goor nich inslapen un smeet sik von 
een Syd to der annern de ganße Nacht un dachd man jümmer, wat 
se noch wol warden kunn, un kunn sik doch up niks meer besinnen. 
Mit des wull de Sünn upgaan, un as se dat Morgenrood seeg, 
richt'd se sik äwer End im Bedd un seeg door henin, un as se uut 
dem Fenster de Sünn so herup kamen seeg, „ha,“ dachd se, „kunn ik 
nich ook de Sünn un de Maan upgaan laten ?“ — „Mann,“ säd se 
un stösd em mit dem Ellbagen in de Ribben, „wagk up, ga hen 
tom Butt, ik will warden as de lewe Gott.“ De Mann was noch 
meist in'n Slaap, awerst he vörschrock sik so, dat he unt dem Bedd 
füll. He meend, he hadd sik vörhöörd un reef sik de Oogen uut un 
säd: „Ach, Fru, wat säd'st du ?“ — „Mann,“ säd se, „wenn ik nich 
de Sünn un de Maan kann upgaan laten un mutt dat so ansehn, dat 
de Sünn un de Maan upgaan, ik kann dat nich uuthollen un hebb 
kene geruhige Stünd meer, dat ik se nich sülwst kann upgaan laten.“ 
Do seeg se em so recht gräsig an, dat em so'n Schudder äwerleep. 
„Glyk ga hen, ik will warden as de lewe Gott.“ — „Ach, Fru,“ säd 
de Mann un füll vör eer up de Knee, „dat kann de Butt nich. König 
un Kaiser kann he maken, ik bidd dy, sla in dy un blyf Kaiser.“ 
Do köhm se in de Booshait, de Hoor flögen ehr so wild üm den 
Kopp, do reet se sik dat Cyfken up un geef em eens mit dem Foot 
un schreed: „Ik holl dat nich uut un holl dat nich länger uut, wult 
du hengaan ?7?“ Do slööpd he sik de Büxen an un leep wech as 
unsinnig. Buten awer güng de Storm un bruusde, dat he kuum 
up de Föten staan kunn; de Hüser un de Bömer waiden um, un de 
Baarge beewden, un de Felsenstücken rullden in de See, un de 
Himmel wöör ganß pickswart, un dat dunnerd und blitzd, un de See 
güng in so hoge swarte Bülgen as Kirchentöörn un as Baarge, un 
de hadden bawen alle ene witte Kroon von Schuum up. Do schre 
he un kun syn egen Woord nich hören: 
„Manntje, Manntje, Timpe Te, 
Buttje, Buttje in der See, 
myne Fru, de Ilsebill, 
will nich so, as ik wol will.“ 
„Na, wat will se denn ?“ säd de Butt. „Ach,“ säd he, „se will 
warden as de lewe Gott.“ — „Ga man hen, se sitt all weder in de 
Elendshütt.“ — Door sitten se noch bet up hüüt un düssen Dag. 
Jakob und Wilhelm Grimm. (Gekürzt.)