160 
Klaus Groth. 
Se keem to Hus mit Drach un Melk, 
Do weer Hans Jwer leeg un welk. 
Denn is he storbn, bi Nacht alleen, 
De Werwulf is ni wedder sehn. 
Gott hett sin arme Seel erlöst: 
Sin Kath un Krog liggt wild un wöst. 
(Dl Büsunr. 
Ol Büsen liggt int Wille Hass, 
De Flöt de keem nn wöhl en Grafs. 
De Flöt de keem un spöl un spöl, 
Bet se de Insel ünnerwöhl. 
Dar blev keen Steen, dar blev keen Pahl, 
Dat Water schael dat all hendal. 
Dar weer keen Beest, dar weer keen Hund, 
De liggt nu all in depen Grund. 
Un allens, wat der lev und lach, 
Dat deck de See mit depe Nach. 
Mitünner in de holle Ebb 
So süht man vunne Hüs' de Köpp. 
Denn dukt de Dorn herut ut Sand, 
Als weer't en Finger vun en Hand. 
Denn hört man fach de Klocken klingn, 
Denn hört man sach de Kanter singn, 
Denn geit dat lisen doer de Lust: 
„Begrabt den Leib in seine Gruft."