Klaus Groth. 
161 
Min Johann. 
(Des Dichters Bruder.) 
Ik wnll, wi weern noch kleen, Jehann, 
Do weer de Welt so grot! 
Wi seien op den Steen, Jehann, 
Weest iloch? bi Nawers Sot. 
An Heben seil de stille Maan, 
Wi fegen, wa he leep, 
Urt snacken, wa de Himmel hoch 
Un wa de Sot wul deep. 
Weest noch, wa still dat weer, Jehann? 
Dar röhr teen Blatt an Bom. 
So is dat nu ni mehr, Jehann, 
As höchstens noch in Drom. 
Och ne, wenn do de Scheper sung, 
Alleen, int wide Feld: 
Ni wahr, Jehann? dat weer en Ton! 
De eenzige op de Welt. 
Mitünner inne Schummerntid 
Denn ward mi so to Moth, 
Denn löppt mi't längs den Rügg so hitt, 
As domals bi den Sot. 
Denn dreih ik mi so hasti üm, 
As weer ik nich alleen: 
Doch allens, wat ik sinn, Jehann, 
Dat is — ik sta un ween. 
Min Port. 
De Port is noch dar, geit apen un to, 
Ok knarrt un sankt un klappt se as do. 
Dar gung'n, de mi lees weern, ut un in: 
De Fru, de Kinner, Verwandte un Frünn. 
Wa oft, wenn se klapp, dat ik dacht: Wat nu? 
So keem en Gesicht, dat ik reep: Dat büst du! 
Jn'n Sünnschin weer't, Sünnschin op de Böm, 
Sünnschin opt Gesicht, opt Gras un de Blöm, 
Sünnschin int Hart — so keem't in de Port, 
So gung't in un ut, Dag an Dag, jümmer fort. 
Consbruch u. Klincksieck, Deutsche Lyrik. 11