202 
den Schot un weinte bitterlich. Un de Lütt fung ok an tau weinen un 
weinte sik sacht in den Slap; hei läd sei weik an sik un slog den Rock 
warm üm ehr, un so satt hei de Nacht dor un höll true Likenwacht bi sin 
Fru un sin Glück. 
Den annern Morgen tidig1) Flockn vir kämm de Staathöller mit de 
annern Daglöhners; dat Sark würd tauschruwen2); de Tog gung langsam 
nah den lütten Kirchhof; de einzige Folg’ was hei un sin lütt Dirning. 
Dat Sark würd in de Gruft laten — ein stilles Vateruns’ — ’ne Hand 
vull Ird — un dat Bild von dat, wat em sörre Johren erquickt un tröst’t, 
freut un belewt hadd, was för sine Ogen verborgen, un wenn hei’t wedder 
seihn wull, müßt hei sin Hart upslagen as en Bank, Bladd för Bladd, bet 
ok dit mal eins tauslagen würd — un denn? — Ja, denn würd em dat 
leiwe Bild mal schön un herrlich wedder för Ogen stahn. 
Hei gung an sine Lüd’ heran, gaww jeden de Hand un bedankte sik 
bi em för den letzten Deinst, den sei em dahn hadden, un säd ehr Adjüs, 
gaww den Staathöller dat Geld för Sark, Krüz un Gräfnis un slog deip in 
Gedanken sinen eigenen Weg in de düstere Taukunft in. 
As hei an dat letzte Hus in dat lütte Dörp kämm, stunn de junge 
Daglöhnerfru mit en Kind up den Arm vor de Dör; hei tred an sei 
ranne: „Stine, du best mine arme Fru so tru plegt in ihre letzte Krank¬ 
heit — hir, Stine!“ un hei wull ehr en por Daler in de Hand drücken. 
— „Herr, Herr,“ rep dat junge Wiw, „dauhn 8’ mi dat nich tau Leden3)! 
Wat hewwen Sei nich in gauden Dagen an uns dahn, worüm sali unserem 
nich in slimmen dat mal wedder vergehen? — Ach, Herr, ick heww ’ne 
Bed an Sei: laten 8’ mi dat Kind hir. Ick will’t hegen un plegen, as 
wir’t min eigen. Un is’t nich so as min eigen? Ick heww’t jo an de 
Bost4) hadd, as de Fru dünn so swack was. Laten 8’ mi dat Kind hir!“ — 
Hawermann stunn in deipen Bedenken. — „Herr,“ säd de Fru wider, „so 
vel ick dorvon verstah, möten Sei sik doch tauletzt van dat lütte Worm 
scheiden un — seihn S’, hir kümmt Jochen, hei ward Sei dat sülwige 
seggen.“ — De Daglöhner kämm heran, un as hei hürt hadd, wovon de 
Red’ was, säd hei: „Ja, Herr, sei sali hollen6) warden as ’ne Prinzeß, un 
wi sünd gesund un gaud in de Wehr6), un wat Sei an uns dahn hewwen, 
dat sali ehr riklich tau gauden kamen.“ — „Ne,“ säd Hawermann un ret 
sik ut sine Gedanken, „dat geiht nich, ick kann’t nich. ’T mag Unrecht 
sin, dat ick dat Kind up’t Ungewisse mit mi nem; äwer ick heww so vel 
hir laten, dat Letzte kann ick nich missen. — Ne, ne! — Ick kann’t 
nich,“ rep hei hastig un wen’nte sik taum Gähn, „min Kind möt bliwen, 
wo ick bün. — Adjüs Stine! — Adjüs Rassow!“ — „Wenn Sei uns dat 
x) zeitig. — 2) zugeschraubt. — 8) Leid. — 4) Brust. — 8) gehalten. — ®) in 
guter Lage.