271 
Wa oft, wenn se klapp, dat ik dacht: Wat nu? 
So keem an Gesicht, dat ik reep: Dat büst du! 
In'n Sünnschin weer't, Sünnschin op de Böm, 
Sünnschin op't Gesicht, op't Gras un de Blöm, 
Sünnschin in't Hart — so keem't in de Port, 
so gung't in un ut, Dag an Dag, jümmer fort. 
Dar keem wul Regen un Snee mit mank, 
dat weih, dat de Port in de Angeln jank, 
dat baller un klapp, ik reep all binn: 
Süh dar! Wa schön! Kum man in, kum rin! 
Allmählich keem'„“t — do gung Een ut de Port, 
darhin gung de Weg, un nu weer se fort. 
Ja, rut weer se kam,, torügg keem se nich, 
un mi — mi leepen de Tran'n vun't Gesicht. 
De Sünn schien wedder, de Blöm de blöhn, 
de Summer weer dar, un de Böm warn grön, 
ik hör de Port, wa se klappt un knarrt — 
de Sünnschin kumt mi nich wedder in't Hart. 
Denn weer't en Anner — ok he gung fort, 
hoch weer he wussen hier achter de Port. 
Dat Nest ward to lütt, de Vogel ward flügg, 
he geit in de Welt, he winkt noch torügg: 
Ade! Ade! 
Un de Port de knarrt, 
un ik sitt dar mit min eensam Hart. 
So ward se still un stiller, min Port, 
all wat mi leef, geit rut un blift fort. 
Bekannte to vel, jümmer weniger Frünn, 
un endlich bliv ik alleen hier binn. 
Un wenn de Port toletzt mal knarrt, 
denn is't, wenn man mi rutdregen ward. 
Un denn voor an Annern geit se as nu, 
un he röppt to en Anner, wenn se geit: Dat büst du! 
Un de hier plant hett un sett de Port, 
em drogen se rut an en stillen Ort. 
2