— 443 — 
dat Fährboot mitsamt den Fährknecht aflehnt un nich wedderbröcht 
harren, ohn lang dornah to fragen. Siet de Tiet host de ole 
Lehmann up de ganze Kaiserlich Französische Fährgerechtsame un 
güng mit en lütten seker versteclenen Kahn nachts up Fischfang un 
legg n denn de Wussegelschen Aal müchen de französchen Offi⸗ 
ziers ok. 
Schultenvadder harr dorüm woll lang „Hal öwer“ gröhlen 
künnt un dormit blot de veelen Kreihen scho makt, de dor ut wiede 
Gegend tosamenkömen un ehr Nesters in de groten Pappelböhm 
harren. Dormit holt he sick ok nich lang up, awer he keek vör— 
fichtig üm sick, ob ot narrens en von de verdammten Franzosen 
limherlur. Dunn kreeg he achter Wiecheln un Strukwark en lütten 
Kahn rut un rehm sick dormit öwer de Elpv. Dor verstek he em 
ebenso vörsichtig in en lütte Bucht. 
Langsam güng he denn öwer de grote Weid up Hitzacker to, 
dat mit fin fründlichen lütten Hüs un roden Däker so seker ünner 
de Bargen leeg. Up de Weid güng dat Hitzackersche Börgerveeh, 
im he harr süß as echte un rechte Bur ummer sin stille Freud 
an de glatten schönen Köh hatt. Süß harren dor woll an hunnert 
Stüd un mehr gahn. Nu wören t fum dörtig, un de seegen 
gkuut as de Danzmeisters, denn dat Foder, wat jüm von Rechts 
wegen toköm, harren de Franzosen ümmer as Grönfoder för ehr 
Peer afmeiht. — Swerall Krieg un Franzos! 
As he kum an dat Marschdor ran wör, stünn dor all son 
französchen Posten, de em barsch anfohr: „Wohin, Bauer?“ 
„Ick bün de Schult von Strachau un will tom Amtmann von 
Bülow,“ sã de Ol stolt un smeet den Soldaten von babendal en Blick 
so, as: „gah mi ut den Weg, du Snösel.“ — De Ol wör en 
groten staatschen Kerl un höll wat up sich, so as sick dat för en 
Schulten gehort. He drög de ole Buerndracht, as se dunn be⸗ 
gäng wör: en langen blauen Rock mit sülwerne Knöp, dorto Knee⸗ 
züxen ut brunen Manchester, grieswullen Strümp un Snallenschoh. 
Up den Kopp harr he en breeben dreetimpten Hot, un sinen langen, 
ut Sulwer beflagenen Handstock ut spanschen Rohr stell he so piel 
vör sick hen, dat de Franzos ornlich Respekt kreeg. Ah, pardon, 
manneun ie maire —“ sã he höflich un leet den Olen passieren. 
„Icdk müch di forts bi Mähr'“, brumm de Ol argerlich för sick 
hen un marschiert staatsch dörch dat lütte Dor de Strat henup. 
Dor wimmel un grimmel dat nu allens von Franzosen, un ut de 
lütte witte Kirch harren se gor en Festung makt. Ahn wiederen 
Anholt köm he ok nah den Amtshoff rup un leet sick bi den Herrn 
Anumann anmellen. Dat dur ol nich lang, dunn würr he vörlaten. 
Dde Amtmann von Bülow wör en olen würdigen Herrn, de 
in sin Amt olt worden wör, un jeden Inwahner un sin Umstänn 
beti tom letzten Daglöhner hen kenn. He wör nich so en, de gewöhnt 
wör, mit de Lüd blot so von baben heraf mit „he“ un „Er“ ümto⸗