„Wir," fab' 'e, „Kinder, sünd Soldaten,
Auf uns beruhn die Heldentaten,
Vor allen auf Attolleri.
Un niederträchtig, Iungens, wir't,
Wenn einer von der Kumpani
Das nicht zu jeder Stunde wüßt'
Und es im Busen in sich trägt:
Gott Lob! Ich bün Attollerist. —
Nun anttrmrf, Knak der zweite," reep 'e,
„Was büst du, wenn dich einer frägt?"
„„Ick,"" seggt Iehann, „„ick bün en Scheper."" —
As slaten is de Instrukschon,
Dünn lett de Unt'roffzir de annern
Heruter gähn un seggt tau Hannern:
„Oh, bleib' ein bißchen hier, mein Sohn."
Un kriggt em fat't un knufft un pufft
Up Hannern in: „Was büst du, Schuft?
En Scheper büst du? — Na, da soll doch ein
Zehntausend Donnerwetter schlagen
Zehn Klafter in die Erd' hinein!
Ihr Kreuzschockschwerenöters müßt
Das Hochgefühl im Busen tragen:
Gott Lob! ich bün Attollerist."
Un predigt so up Hannern in
Un malt dat Hochgefäul em klor,
Dat't Ein noch nah en Virteljohr
Em von den Puckel lesen künn. —
Iehann, dei schrift en schrewen Breif
An Muddern hen nah Hahnen-Liepen;
Sin Lewen wir em doch tau leiw;
Hei müggt woll wedder Lämmer gripen,
Hei müggt woll wedder Hänschen knütten
Un achter'n Durenrämel sitten,
Hei müggt woll wedder Hamel häuden
Un wull sin Schüten nich mihr slahn,
Hei wüßt nu, wo't em sülwen dahn.
Un all de velen Scheperleiden,