250 
Dei büchten jitzt em Kleinigkeit 
Un ok de Schap ehr Upsternatschigkeit, 
Dei höll hei jitzt man für Pläsir, 
Denn't upsternatschste Veih up Irden wir 
Sin grot Kanon un de Herr Unt'roffzir. — 
Na, Mudder Knatsch, dei durt't denn sihr 
Un matt sick endlich up de Bein, 
Will doch mal dor taum Rechten seihn 
Un fröggt sick 'rupper nah Swerin 
Un fröggt dor ümmer nah den Herrn 
Attolleristen Hanne Knaken; 
Sei wisen ehr nah de Kasern, 
Un as sei dor von Hannern spraken, 
Dünn wisen s' ehr en En'nlang wider. 
Dor stunn denn nu de Unt'roffzier 
Un hadd uns' Hannern in de Mak 
Un knufft un pufft up Hannern in. 
Dünn ward uns' Mudder falsch tau Sinn, 
Kümmt 'ran un seggt: „Is dat 'ne Sak? 
Wat hett Em min lütt Hanning bahn? 
Wo kann Hei mi dat Kind hir slahn? 
Wat stött Hei mi dat Iünging?" seggt s', 
„Kann Hei nich seggen: Hanning so, 
Un dreih' di links un dreih' di rechts, 
Denn deiht dat leiwe Kind dat jo. 
Täuw! ick ward nah'n Grotzherzog gähn/' 
Na, dat is gaud! Eeseggt, gedahn. 
Sei geiht glik an de richt'ge Smäd'; 
Paul Friedrich was't, dei dünn regirt, 
Dei hürt up jeden sine Red', 
Un einen gauden Herren wir't 
Un sihr för den gemeinen Mann. 
Hei hürt oll Knatsch ok fründlich an, 
Doch endlich seggt hei: „Mutter, nein! 
Loslassen? Nein, das kann nicht sein!" 
Doch Mudder lett nich as mit Quälen, 
Hei sull ehr doch den Jungen laten. 
I