De Tigerjagd. Tru un Glowen. 
303 
un ob de Amtmann glöwt, dat sei sin Naren, 
IO un dat sei gor nich nödig hadden, 
in allen Order tau parieren, 
dat sei nahgradens münnig wiren. 
„Ja," säd' denn mal oll Bur Päsel, 
as sei eins seten in den Kraug tauhopen 
15 un em de Gall würd aewerlopen, 
„ja! Ans' Äerr Amtmann is en Esel! 
An wohr is't, un 't is ganz gewiß, 
dat hei en groten Swinhund is; 
un den'n, de mi't nich will tau glöwen, 
20 den'n will ick dat ok schriftlich gewen." 
Na, dat würd ok so lang' nich duren, 
dünn wüßt de Amtmann, dat de Buren 
em lästerlich utschullen hadden, 
un namentlich, dat Bur Päsel 
25 hadd seggt, hei wir en wohren Esel. 
Äei let sei all tau Amt nu laden 
un let sei tau Gerichtsdag kamen. 
Dor würden sei denn nu vernamen, 
un enzeln würd en jeder fragt: 
30 „Äat Bauer Päsel das gesagt?" 
„Ick weit dat nich, ick was nich dor." — 
„Ih, Gott bewohr! Dat is nich wohr." — 
„Lerr Amtmann, ne! Dat ick nich wüßt." — 
„Dat hadd ick doch ok hüren müßt." — 
35 „Wi heww'n von slichte Tiden seggt." — 
„Ick hür up't linke Ahr nich recht." 
Kort! Keiner wull dorvon wat weiten, 
dat Päsel em en Swinhund heilen. 
An Bur Möllern kämm tauletzt de Frag, 
40 de was man dumm un ok man zag'; 
de Amtmann sohrt em eklig in de Prük 
un führt em häßlich an den Wagen: 
„Wenn Äei nich seggt de Wohrheit glik, 
denn lat ick krumm un lahm Em slagen. 
45 Wat säd' tau Em de Bur Päsel? 
Äeruter mit de Sprak! Wat wir't?" — 
„Ach ja, Lerr Amtmann, ja! Ick heww dat hürt, 
Lei säd', Sei wir'n en rechten Esel.