222 
socke Nester drägen. Awer enen Gefallen känt ji mi wol dafür dohn- 
Ick bün just dabi un bedeck min nakde Lief mit gröne Blä'; awer wat 
helpt mi dat? Bold kamt de bösen Rupen un frät't se mi af, un so väl 
ick mi ok schüddel, so fallt se doch nich hendal, und so väl ick ok 
mit min' Twiege herumsla, so krieg' ick se doch nicht bot; de sökt ntt 
af." — „Dat will wi geern dohn," sä'n de Vagels un fung'n vor¬ 
erst an, ähr Nest to maken. Se sochden Heuhalms, se sochden Swiens- 
haar, se sochden weeke, wecke Feddern, un as dat Nest klar weer, gung 
en van ähr darin sitten un leggde litje bunte Eier henin, den enen 
Tag en, den annern Dag wedder en un so fief Dag' na'n anner jeden 
Dag en. Un de anner van de beiden, dat weer de Mann, de seet so 
lang' upn Twieg vor dat Nest un paßde up, dat de Katt nich keem. 
As nu de Fro all' ähr' Eier leggt harr un dachde, dat't nu woll genog 
weer, do settde se sick darup dal un bedeckde se mit ähr Lief un mit de 
Flunken, un wenn se dat Sitten nich länger utholen kunn un hungrig 
weer, denn settde ähr Mann sick darup dal, un se flog gau Heu un 
sochde sick Rupen un keem wedder un lös'de ähr'n Mann af. So mak- 
den se't veertein Dage, un den veerteinsten Dag gung'n de fief Eier en 
na'n anner apen, un nu keemen dar fief litje Junge herut, de harren 
noch kine Feddern un kinen Steert und piepden ganß barmhartig. Dat 
durde den Bom; flink mottde he ähr mit'n grot't Blatt den Wind af, 
dat ähr nich fror, un mit'n anner Blatt mottde he ähr de Sunn af, dat 
se ähr nich steek, un mit noch en grot, breet Blatt mottde he ähr den 
Regen af, dat se nich natt wurn. He harr woll nich recht Tied darto, 
denn he mußde just sin' hunnert un düsend schöne, rosenro'e Bleuten 
maken, awer dat hulp nich; he kunn de armen Dinger doch nich um¬ 
kamen laten. Nu flogen de beiden ölen Vagels in'n Bom herum un 
sochden em de Rupen af und fohrden ähre fief Kinner damit, un wenn 
de satt weeren, denn stmgen se sick sülwst wecke, un wenn se ok satt 
weeren, denn deckde de Moder de Litjen mit ähre Flunken to, un de 
Vader sung se in'n Slap. Un van dat go'e Äten un van den gesunnen 
Slap wurn ähre leewen Kinner immer gröter un gröter un kreegen 
Feddern un ok'n Steert, so dat se bold van enen Twieg upn annern 
un darup van enen Bom na'n annern, un totest van enen Gaarn na'n 
annern siegen kunnen; un nu hulpen se ähr'n Vader un ähr Moder van 
den Bom, wo se up geboren weeren, de Rupen afsöken, un dat weer ok 
man god, denn he sülwst druf se sick nich afsla'n un ok nich afschuddeln, 
he harr sick anners woll de välen, schönen, runnen Appels afschuddeln 
kunnt. De wurn nu all' Dag' gröter un söter un kreegen ro'e Backen, 
un de jungen Vagels wurn ok all' Dag' gröter und klöker, un kreegen 
immer bunter' Feddern un lehrden ok dat Singen. — Awer nu weer 
de warme Sonimer vorbi, un de kole Harfst keem, un't fung an to 
weih'n un to reg'n, un vär de Vagels wurd't to rusig. Se flogen nu 
noch enmal all' säben na ähr'n ölen, leewen Bom un gungen in em 
sitten, de en' up den enen Twieg, de anner up den annern un bedankden 
sick bi em, dat'e so god gegen ähr wesen weer, un he bedankde sick ok 
bi ähr un sä, se schallen tokum Jahr man geern wedderkamen. Nu 
sä'n se em Adjü un he schull sick den harten Winter, de nu keem, man 
nich verkülln; un he wunschde ähr'n gluckelke Reis'. Plattd. Klenner.