640 
9. Grü Mekfoke». 
(Westfälisch.) 
3. Wo gollengeel de Ähren lacht 
Un ik de Leiwste fand, 
Ut Heertensgrund: Got segne di, 
Min trü Westfolenland. 
4. Un kömmt de leßte Stunne ini, 
Leg' ik de Hand op't Hee't. 
Begrast mi in Westfolenland! 
Dat iß min leßt Gebet. 
5. Dann rnscht, i hogen Eiken, wild, 
I Stürme, brüst met Macht, 
Niem, roheH Erde, dinen Suon! 
Leis HeemeH, gude Nacht. «arl Prüm^-r., 
1. Min trutzig trü Westfolenland, 
Du büst mi lcif un wert, 
So wit ok Godes Sunne fchint, 
Hef ik keen Land so ehrt. 
2. Wo mi de Moder lehrde fromm 
'n hillig trüen Sang, 
Do denk ik dran, in Lust un Leed 
Min ganzet Leweil lailg. 
10. Min Maderkand. 3) 
(Ditmarsische Mundart.) 
1. Dar liggt int Norm en Landeten deep, 
En Ländeken deep, 
Un eensam liggt de Strand, 
Dar blenkt de See, dar blenkert de Schep, 
Dar blenkert de Schep. 
Dat is min Vaderland 
2. Ik feeg an Heben de Wulken so blank, 
De Wulken so blank, 
Se kamt ut blaue Haf, 
llit äver dat Ländken trocken se lank, 
Dar trocken se lank, 
Un Regen druf' Heras. 
3. Nu blenkt wnl de Dan op Wischen un Holt, 
Op Wischen un Holt, 
Un dnfti steiht de Saat. 
Un du liggst still, du Ländeken stolt, 
Du Ländeken stolt, 
In all de Pracht un Staat. 
4. Schin nich de Fleier als Gold oppen Torn, 
As Gold oppen Torn, 
Wenn abens de Betklock summ? 
Un äiver dat Feld blüh Hecken un Dorn, 
De Hecken un Dorn, 
Un de Marsch war ivit un stumm. 
0 rote. — Heimat. — 3) In Bonn gedichtet. — *) Die Wetterfahne.