— 368 
du Papst büst, nu kannst du doch nicks mehr weren.“ — „Dat will 
ick mi bedenken,“ sä de Fro. Mitdes gungen se beide to Bett; awer 
se weer nicht tofräen, un de Gierigkeit leet se nich slapen; se dachde 
ümmer, wat se noch weren wull. 
7. De Mann sleep recht god un fast, he harr den Dag vel lopen; 
de Fro awer kunn gar nich inslapen un smeet sick van een Sid up de 
anner, de ganze Nacht, un dachde man ümmer, wat se noch woll weren 
kunn, un kunn sick up nicks mehr besinnen. Mitdes wull de Sünn 
upgahn, un as se dat Morgenrod seeg, richde se sick äwer En'n in'n 
Bett un seeg dor henin, un as se to't Finster de Sünn so herupkamen 
seeg, „ha,“ dachde se, „kunn ick nich ok de Sünn un den Mand upgahn 
laten?“ — „Mann,“ sä se un stödde em mit den Ellbagen in de Rib— 
ben, „waak up, gah hen ton Butt, ick will weeren as de leewe Gott.“ De 
Mann weer noch meist in'n Slaap, awerst he verjagde sick so, dat he 
ut'n Bett fullt. He meende, he harr sick verhört, un reef sick de Ogen 
ut un sä: „Och, Fro, wat säst du?“ — „Mann,“ sä se, „wenn ick nich 
de Sünn un den Mand upgahn laten kann, denn kann ick dat nich 
utholen un hebb keene geruhige Stunn mehr.“ Do seeg se em so recht 
gräsig an, dat em so'n Schuder awerleep. „Gliek gah hen; ick will 
weeren as de lewe Gott!“ — „Och, Fro,“ sä de Mann un fullt vör ehr 
up de Knee, „dat kann de Butt nich. Kaiser un Papst kann he maken; 
ick bitt di, ssa in di un bliew Papst.“ Do keem se in de Bosheit, de 
Haar flogen ehr wild üm den Kopp, do reet se sich de Jack apen un 
geef em eenen mit den Foot un schreede: „Ick hol dat nich ut un hol dat 
nich länger ut; wullt du hengahn!“. Do tog he sick de Büx an un leep 
weg as unsinnig. Buten awer gung de Storm un brusde, dat he kum 
up de Föt stahn kunn. De Hüser un de Böhm weihden um, un de 
Barge bäwden, un de Felsenstücken rullden in de See, un de Himmel 
weer ganz pickswart, un dat dönnerde un blitzde, un de See gung in 
so hoge, swparte Bülgen as Karktorns un as Barge, un de Bülgen 
harren bawen all eene witte Krone von Schum up. Do schreede he un 
kunn sin eegen Wort nich hören: 
„Manntje Manntje, Timpe Te., 
Buttje, Buttje in de See, 
mine Fro, de Ilsebill, 
will nich so, as ick woll will!“ 
„Na, wat will se denn?“ sä de Butt. „Och,“ sä he, „se will weeren as 
de leewe Gott.“ — „Gah man hen, se sitt all wedder in ehr armselige 
Hütt.“ — Dor sitt se noch bet up hüt und dissen Dag. 
Brüder Grimm. 
395, Geschichten von den Schildbürgern. 
1. Wie die Schildbürgßer ihre Glocke versenkten. 
Auf eine Zeit verbreitete sich im Lande die Saße von einem 
ßroßen Kriege. Die Schildbürgßger wurden für ihr Hab und Gut 
besorgt, es möchte ihnen dasselbe von den Feinden weggeführt 
werden. Bésonders angst war ihnen für eine CGlocke, die auf