grot Gardinenkutsch in de Höcht un leggt den Isklumpen baben 
up den Himmel von dat Beddgestell un seggt tau sick: „Täuw 
du olle Racker! Dit is för de Mulschellen, dei ick kregen heww; du 
sall di de upstigende Hitz woll käulen“,“) un dormit wutscht hei 
wedder rut ut de Dör. 
Herr Droi kümmt nu ok wedder rin, treckt sick ut, leggt „la 
grang Nationg“ vör't Bedd up den Staul, pust't dat Licht ut un 
seggt „Ah! Szeh bong!“, horkt nu up den Storm buten un up 
den Regen, wo dei dal gütt,) un up dat Resonniren von de beiden 
Franzosen nebenan, doch endlich hürt dat Szackeriren up un Herr 
Droi is grad so twischen Slapen un Waken, denn geiht dat: 
tap ⸗tap· tap. „Haha,“ denkt Herr Droi up Französch, „dat is 
dat Späuk hir neben an!“ un horkt nu, wat sin Landslüd' woll 
dortau seggen warden. Dei leggen ganz still; äwer tap —tap —tap 
geiht dat ruhig wider, un nu is dat Herr Droi'n as wenn't in 
sin Stuw is. Ja, in sin Stuw is't, un wenn't in sin Stuw is, 
denn isn in de Dör rinner kamen, wo süll't süs rin kamen sin? 
Hei grippt also nah einen von sin Schauh un smitt nah de Dör 
hen, bauß! fohrt de Schauh gegen de Dör, un up den Gang bullert 
dat, as wenn't Gewitter inslagen hadd. De Franzosen nebenan fangen 
an sick tau rögen un reden mit enanner. Bald is dat indeß wedder 
still; äwer tap —tap ⸗ tap geiht dat wedder dicht bi Herrn Droi'n 
sin Bedd. Herr Droi richt't sick in En'n un bögt) sick vöräwer, 
üm beter hüren tau känen, — klatsch! — föllt em en Druppen up 
den kahlen Kopp — un klatsch! — noch ein up de krumme Nas', 
un as hei vör sick hengrippt, dunn fäult hei, dat sin Äwerbedd so 
bi Lüttens) anfangt dörchtauweiken. „Diangter!“ seggt hei, „dat 
Dack is nich dicht, un dat leckt dörch den Bän.“) Wat nu?“ Hei 
verföllt natürlich glick up dat vernünftigste Mittel, up wat en 
Minsch in soen Ümstän'n verfallen kann, hei will mit sin Bedd 
ümtrecken; hei steiht also up un fangt mit de olle swere Beddlad 
Ens den Kopp) an tau schurren, denkt äwer nich an den Fran— 
zosen sin Kaskett un Säbel, dei in de Eck stahn. — hest nich ge⸗ 
seihn — schurrt dat an de Wand entlang un klappert un rummelt 
up den Fautbodden dal. Herr Droi verfirt sick') nich slicht un steiht 
un horkt, un — richtig! — de beiden Franzosen sünd upwakt von 
den Spektakel un schellen un futern.!9) Hei denkt äwer, dat mag jo 
V oben. — N warte. — ) kühlen —9 heruntergießt. — biegt. 
— 9) bei Kleinem, nach und nach. 9) Zinmmerdecke. Mam Kopf. 
ende. — Merschrickt. — 10) schelten und schimpfen.