179 
halfliese vör sick hin sung, füll em up eenmal in, he künn ook wol, 
mitlerwiel sien Fro de Kinner wüsch un antröcke, en beeten in't Feld 
spazeeren un tosehen, wie sien Stäkröwen stünden. De Stäkröwen 
wödren aver de nöchsten bi sienem Huse, un he pleggte mit siener Fa— 
milie davon to eeten, darüm sagg he se as de sienigen an. Gesagt, 
gedahn. De Swinegel makte de Husdöhr achter sick to un slög den 
Weg nah'n Felde in. He wöör noch nich ganß wiet von Huse un 
wull jüst um den Slöbusch, de dar vörm Felde liggt, nah den 
Stäkröwenacker hinupdreien, as em de Haas bemött, de in ähnlichen 
Geschäften uutgahn wöör, nämlich um sienen Kohl to besehn. As 
de Swinegel den Haasen ansichtig wöör, so böhd he em en fründ— 
lichen go'n Morgen. De Haas aver, de up siene Wies en vörnehmer 
Herr was un grausam hochfahrtig dabi, antwoorde nicks up den Swin— 
egel sienen Gruß, sondern segde tom Swinegel, wobi he en gewaltig 
höhnische Miene annöhm: „Wie kummt et denn, dat du hier all bi so 
fröhem Morgen im Felde rümlöppst?“ „Ick gah spazeeren,“ seggt de 
Swinegel. „Spazeeren?“ lachte de Haas, „mi ducht, du kunnst de Been 
ook wol to betern Dingen gebruuken.“ Disse Antwoord verdrööt den 
Swinegel ungeheuer; denn alles kunn he verdregen, aver up siene Been 
lät he nicks komen, eben weil se von Natur scheef wöören. „Du bildst 
di wol in,“ seggt nu de Swinegel tom Haasen, „as wenn du mit 
diene Beene mehr utrichten kunnst?“ „Dat denk ick,“ seggt de Haas. 
„Dat kummt up'n Versöök an,“ meent de Swinegel, „ick pareer, wenn 
wi in de Wett loopt, ick loop di vörbi.“ „Dat is tum Lachen, du mit 
diene scheefen Been,“ seggt de Haas, „aver mienetwegen mag't sien, 
wenn du so övergroote Lust hest. Wat gilt de Wett?“ „En goldne 
Lujedor un 'n Buddel Branwien,“ seggt de Swinegel. „Angenahmen,“ 
spröök de Haas, „sla in, und denn kann't gliek losgahn.“ „Nä, so 
groote Ihl hett et nich,.“ meen de Swinegel, „ick bün noch ganß 
nüchdern; eerst will ick to Hus gahn un en beeten fröhstücken; inner 
halwen Stünd bün ick wedder hier upp'n Platz“ 
Damit güng de Swinegel; denn de Haas wöör et tofreeden. 
Ünnerweges dachte de Swinegel bi sick: „De Haas verlett sick up siene 
langen Been; aver ick will em wol kriegen. He is zwar ehn vörnehm 
Herr, aver doch man'n dummen Keerl, un betahlen sall he doch.“ As 
nu de Swinegel to Huse ankööm, spröök he to sien Fro: „Fro, treck 
die gau an, du must mit mi nah'n Felde hinuut.“ „Wat givt 
et denn?“ seggt sien Fro. „Ick hew mit'n Haasen wett't um 'n golden 
Lujedor un 'n Buddel Branwien; ick will mit em inne Wette loopen, 
un da salst du mit dabi sien.“ „O mien Gott, Mann,“ füng nu den 
Swinegel sien Fro an to schreen, „büst du nich klook, hest du denn 
12*