— 200 — 
2. Wicheln stat in witte Haar, Blau nan blauen Heben treckt 
Spegelt slapri all de Köpp, Sach de Rok nan Snee herut. 
All is ruhi, kold und klar, 4. Il 
e .Ik much slapen as de Bom, 
As de Dod, de ewi slöppt. Sünner Weh und sünner Lust, 
3. Wit, so wit de Ogen reckt, Doch dar treckt mi as in Drom 
Nich en Leben, nich en Lut; Still de Rok to Hus. 
Goldbarg. 
(D. i. Hünengrab, s. g., weil mitunter Goldschmuck in demselben gefunden wird.) 
1. Och aewer de Heid, de brune Heid 4. Un doch, se weer mi noch so schön, 
Dar heff ik wannert mennigmal! Un smuck de Weg dergewer hin, 
De Schap de gungn dar op de Weid, He föhr mi, wo min Blom mi blöhn, 
De Scheper seeg vunn Goldbarg dal. Un wo mi schin int Hart min Sünn. 
2. De Vageln sungn, de Blom de blöhn, 5. De brune Heid, de schöne Heid — 
Un agewer allens schin de Sünn. Wo is se bleben mit er Blöm? 
Wa weer de brune Heid so schön, Dar wo dat gröne Korn nu weiht, 
Un smuck de Weg deraewer hin! Dar ligt se 'graben mit min Dröm. 
3. Och aewer de Heid, de brune Heid 6. De Plog de gung deraewer hin, 
Dar heff ik wannert mennigmal! Nu gras't dar Veh op fefte Weid. — 
De Storm de harr de Blöm verweiht, Mi awer liggt se noch inn Sinn 
Un eensam leeg se, kold un kahl. De brune Heid, de schöne Heid! 
Abendfreden. 
1. De Welt is rein so sachen, Man hört man eben munkeln, 
As leeg se deep in Drom, As keemt' vun Minschen her. 
Man hört ni weenn noch lachen, 3 
Se's lisen as en Boom. nnn 453 Ra int Grasen, 
2. Se snackt man mank de Blaeder, Sogar en schüchtern Hasen 
As snack en Kind in Slap, Sleep mi vör de Föt. 
Dat sünd de Wegenleder 5. Da's wul de Himmelsfreden 
Voer Köh un stille Schap. Ahn Larm un Strit un Spott, 
3. Nu liggt dat Dörp in Dunkeln, Dat is en Tid tum Beden — 
Und Nevel hangt dervoer, Hör mi, du frame Gott! 
Min VBaderland. 
1. Dar liggt int Norn en Ländeken Un aewer dat Ländken trocken se lank, 
deep, dar trocken se lank, 
en Ländeken deep, Un Regen drus' heraf. 
Un eensam liggt de Strand, 3. Nu blenkt wul de Dau op Wischen 
Dar blenkt de See, dar blenkert de Schep, un Holt, 
dar blenkert de Schep: op Wischen un Hou 
Dat is min Vaderland. Un dufti steiht de Saat, 
2. Ick seeg an heben Wulken so blank, Un du liggst still, du Ländeken stolt, 
de Wulken so blank, du Ländeken stolt 
Se kamt ut't blaue Haf, In all din Pracht un Staat.