70 
Un knejje nidder am Altar. 
Der Pfarrer wünscht ich Gottes Säje, 
Viel Guets un Liebs uff alle Wäje; 
Un ewi treuer Lieb zuem Pfand, 
Gehn, wechsle d'Ring un genn ich d'Hand! 
De schlaasch von ganzem Herze⸗n-yn, 
Un d'Jungfer Ill heißt jetz — Frau Rhin! 
D'Zit isch do! d'dit isch do! 
Zuem Winter saat der Buechfink so: 
„Die Zit isch do! d'ßit isch do!“ 
Er fliejt durch Feld unn Wald — husch! husch! 
Unn singt sin Lied von Busch ze Busch. 
Jo waier, Vöjele, jo, jo! 
Mer spüre's alli, d'Zit isch do: 
Der Winter hat ze lang rejiert, 
's isch Zit jetz, daß er abmarschiert. 
Unn d'Früejohrlust sich inquartiert. 
Dem Finkelied stimmt alles zue: 
Am Winter henn mer jetz genue, 
Am Schlittschuhlaufen unn am Schlife, 
Genue an Is unn Schnee unn Risfe. 
Doch ach! der Winter isch so alt 
Unn leider isch sin Herz so kalt 
Unn leider isch sin Ohr so taub — 
End März noch grüent kein einzis Laub! 
Drum gib dem Alte, lieber Fink, 
Nurr druff und druff den Abschiedswink. 
Ruef stärker noch: „Die Zit isch do!“ 
Din Bündel mach enanderno, 
Nimm wegg de Schnee von unsre Feldre 
Unn Riff unn Is von unsre Wäldre! 
Fahr ab — just nit ins Pfefferland, 
Dort giengsch ze Grund am Sunnebrand — 
Fahr waidli ab, uffs Nordland los, 
Dort wachst fürr dich isländisch Moos, 
DZit isch do! gedichtet Ende März 1887, bis jetzt nur abgedruckt 
erhuch für Geschichte, Sprache und Litteratur Elsaß-Lothringens 
d80. 3— 
*