24 
I. Die Heimat. 
lxgen harr. Em weer, as kenn he de Strat nich wedder, as em en fremd 
Gesicht oppe D§l antwor. Do keem't eerst langsam rut, dat de ganze Famili 
— as menni een mehr — an de Cholera utstorben weer. Detelf leep, as folg 
em de Dod as en Gespenst, dat he ut de Gegend keem. 
2. 
Lln doch weer dit noch nich dat ärgste. Dat ärgste keem eerst, as man 
inn Larst wenigstens noch wat don un den Dän Wat wisen wull, ehr man sik 
de Flint ut de Land nxhm leet. Dat weer de Geschichte bi Friedrichstadt. 
Dat dar nix ut warrn kunn as en Minschenslachterie, wussen sogar de, de't 
anfungn. En Minsch, de as Detelf de Marsch kenn, muß't as en reine Dull- 
heit vcerkam. Dar sünd uns Lüd denn ok inne Gröben störrt un verdrunken as 
Rotten. Dit inne Nacht, cewer natt Land, wo man nich mal loskam kann bi Dag' 
mit en Kluwerstaken inne Land. Detelf is dccr en Lock vun den Dik stzgen, 
wo de dänschen Granaten, de de Stell genau kenn, so v§le tosamschaten harrn, 
dat he «wer en Lupen Dode weg muß. Le hett in Klei wadt, dat he wul 
nich mehr en Minschen ähnlich seeg: un darbi Pipen de Kugeln um em rum 
as Lagelkorns. Awer man ward glikgültig ton Erbarmen. Le steek sik mit en 
Rivsticken en Zigarr an, as he op eenmal den linken Arm dalsacken föhl, 
ahn dat he em wedder ophxben kunn. Le harr en Kugel krxgen. Em wecr't 
ganz recht, he harr nu sin Deel betalt un döß umkehrn. Em wunnert blot, 
dat vun den Blirxgen em Kopp un Lart verschont blxben is. Le krabbel in 
Düstern alleen torügg, bunn sik en Taschendok um den Arm un töv achtern 
Dik den Morgen af. 
Vxle Lüd ut Dithmarschen, vun Lunn, Lennstxd, sogar ut Leid, weern 
mit Et- un Drinkwaarn kam, um vun de Engen en Erquickung to bring),. 
Vcer Detelf weer der nüms. Le föhl sik flau un fürchterli verlaten un een- 
sam. Do — he denkt noch mit Schubern daran — seeg he en lütten Schoster 
ut Leid, den he recht gut kenn, en spaßigen lütten, dicken, runn Mann, mit 
een Armkorf, wahrschinli mit Spisen, vun Tropp to Tropp gan un na sin 
Johann fragen. De stunn ok in de drütte Brigad, xben so'n lütten, dicken, 
runn K§rl. Detelf hör em, dat weer noch inne Morgendämmern, so dat 
he em nich seeg: „Lebbt jüm min Johann ni sehn? Lebbt jüm min Johann 
ok sehn?" Lln he war denn wul wider vertröst, bet Detelf em wedder hör: 
„Min Johann ni sehn?" Em war gr§si darbi to Mot, man kunn je nich w;ten, 
wa't toletz luden war. Detelf dach jümmer an den Vers, de em noch vun sin 
Vetter ut de Scholtid her mit en lütt Ännerung dcer den Kopp un't Lart gung: 
Er frug die Reih'n wohl auf und ab, 
er frug nach seinem Namen; 
doch keiner war, der Antwort gab 
von allen, die da kamen.