Äeimatklänge. Die Stadt. Der Wegweiser. 
399 
2. Me hackt, so lang' der Tag eim hilft, 
me luegt nit um und blibt nit stoh; 
druf goht der Weg dur's Schüre-Tenn 
der Chuchi zue, do Hemmers io! 
3. Weisch, wo der Weg zuem Gulden isch? 
Er goht de rote Chrüzere no, 
und wer nit uffe Chrüzer luegt, 
der wird zuem Gulde schwerli cho. 
4. Wo isch der Weg zuer Sunntig-Freud? 
Gang ohni G'fohr im Werchtig no 
dur d'Werkstatt und dur's Ackerfeld! 
Der Sunntig wird scho selber cho. 
5. Am Samstig isch er nümme wit, 
was deckt er echt im Chörbli zue? 
Denk wol, e Pfündli Fleisch ins Gmües, 
's cha sy, ne Schöpli Wi derzue. 
6. Weisch, wo der Weg in d'Armet goht? 
Lueg numme, wo Taffere sin; 
gang nit verbei, 's isch guete Wi, 
's sin nagelneui Charte d'rin! 
7. Im letzte Wirtshuus hangt e Sack, 
und wenn de surt gohsch, henk en a! 
„Du alte Lump, wie stoht der nit 
der Bettelsack so zierlig a!" 
8. Es isch e Hölze G'schirrle d'rin; 
gib achtig druf, verlier mer's nit! 
And wenn de zu eme Wasser chunnsch 
und trinke magsch, se schöpf dermit! 
9. Wo isch der Weg zue Fried und Ehr, 
der Weg zuem gueten Alter echt? 
G'rad fürst goht's in Mäßigkeit 
mit stillem Sinn in Pssicht und Recht. 
10. And wenn de amme Chrüzweg stohsch 
und nümme weisch, wo's ane goht, 
halt still, und frog di G'wisse z'erst, 
's cha dütsch, gottlob, und folg si'm Rot.