zu: „hast du nun keinen andern Weg finden können? hat dich der
Teufel da hinaufgeführt, so führe dich Gott wieder herab!"
Nicht wenig erstaunt über diesen Verweis, ritt der Nurfürst auf die
$rau zu und fragte sie, ob sie auch wisse, mit wem sie so gröblich rede.
„Wohl weiß ich es," erwiderte die Rlte. „Bist du nicht der Nurfürst?
Und fängst du nicht mit jedermann Händel und Nrieg an? Wenn du
dich nun durch deine gottsträfliche Verwegenheit selbst in solche Gefahr
begibst, mit dem Pferde von der Nlippe herabstürztest und das Genick
brachst, wer geriete dann wohl in größere Not, als wir, deine armen
Untertanen? Wenn du deiner nicht schonen willst, so solltest du doch
wenigstens auf diese Rücksicht nehmen."
Der Kurfürst lachte herzlich über diese Worte, reichte der Hrau
ein Geldstück und sagte: „Mütterchen, du hast recht,' ich werde das hinfort
mir nicht mehr zuschulden kommen lassen." - weidner.
28. Der Pälzer in Kunstanz.
1. Do bin ich emol uf Reese
Rach im Zchwowelann gewese:
's is a traurigs Lewe dort,
Dann mer hört kän pälzisch Wort.
2. Doheww ich mainWeech gehatte
Üwer Dorlach nacher Badde
Un vun do dorch Bühl derdorch,
Glaab' ich, nacher Gffeborch.
3. Üwer Zchopphäm, üwer Thenge,
Bin ich fortgereest uf Lnge,'
Ball druf, weeß net, wie's geschicht,
heww ich Runstanz im Gesicht.
4. Geh ich aachnoch formainRestel
Geld in des misrawel Restel:
's is a gar kleens Ding e kleens,
Ich weeß in der palz so keens.
5. Wie mich'shotgedörschtanfange,
Bin ich in e Rneip gegange.
Grad sein drei Rumrade nain,
Jeder will a Zchöppel wain.
6. Un do heww ich mich gesotze,
Un uf d'Bank nan lasse plotze,
hebb main Zach uf d'Zeit gelegt
Un „e Mooß, Herr wert!" gesecht.
7. Do henn mer uns eingeloffe
Un zum Deel gedriwwe Bosse,'
Ich hebb alsfort dischgeriert
Un uf pälzisch gresseniert.
8. Wie mer so in eemfort redde,
Zecht der een: „Mer wolle wedde:
Ich un du un der sein brei;
pälzer, send Ihr aach derbei?
Y.Werkannvun dreivöcheld'Uame
Rm geschwinnste fache zamme,
Der soll d'Wett gewunne hun
Un derf ohne Zech dervun."
10. Der Tiroler steht vum Polster
Gleich uf un kraischt: „Ztor, Rob,
Glster!"
Un mir annern schraie zmol,
Daß der's net gewinne soll.
11. Wie sie schunhennd angesange,
Rocher bin ich hergegange
Un hebb gleich gesecht derno,
Zäch ich: „Hinkel, Daibche, Po!"