158 
Klaus Groth, 
Du hörst diu Schritt ni, wenn du geist, 
Du hörst de Rüschen, wenn du steift, 
Dat levt un wevt int ganze Feld, 
As weert bi Nacht en anner Welt. 
Denn ward dat Moor so wit un grot, 
Denn ward de Minsch so lütt to Moth: 
Mull weet, wa lang he doer de Heid 
Noch frisch nn kräfti geit! 
Abenöfreöen. 
De Welt is rein so fachen, 
As leeg se deep in Drom, 
Man hört ni weenn noch lachen, 
Se's lisen as en Bom. 
Se snackt man mank de Blaeder, 
As snack en Kind in Slap, 
Dat sünd de Wegenleder 
Voer Köh un stille Schap. 
Nu liggt dat Dörp in Dunkeln, 
Un Newel hangt dervaer, 
Man hört man eben munkeln, 
As keem't vun Minschen her. 
Man hört dat Veh int Grasen, 
Un allens is in Fred, 
Sogar en schüchtern Hasen 
Sleep mi voer de Föt. 
Das wul de Himmelsfreden 
Ahn Lärm un Strit un Spott, 
Dat is en Tid tum Beden — 
Hör mi, du frame Gott!