164 Klaus Groth. 
So wuß he op, war grot un stark, 
En jungen Eekbom in de Mark. — 
Schafft mal voer den en Risenwark, 
Sin Kraft daran to üben! 
De's al to grot voer Baders Got, 
Voer den is kum de Welt to grot, 
Wo is de Plaats, um Kraft un Moth 
Vun bissen Mann to pröben? 
Bet herto hett he hört un lehrt, 
Beer drunken, smökt nn ntstudeert, 
En flotten Burschen, unversehrt, 
Hofsräuleins oft en Gresen; 
De Ogen awer jümmer klar, 
En Hart för jeden apenbar, 
Un Ahnung sä em jümmerdar: 
He harr en Mark to lösen. 
Dat keem. — So kumt bat Weltgericht! 
Vergeltung kumt! de Weltgeschicht! 
Bel falsche Götzen moet tonicht, 
As oltids mal de Risen. 
Wie brukt en Mann, as Thor so stark, 
En Ritter gegen't Lögenwark; 
Kumm nu! Du Eekbom nt de Mark, 
Du Mann von Stahl un Isen! 
He keem. Mit Fedder un mit Swerd, 
Mit Klokheit un mit Mot bewehrt — 
Wie hebbt wul mal nt Märken hört 
Vun Helden, Hünen glik. 
De drev de Fnlen nt er Nest, 
Den Arssiend drev he rut int West, 
Un broch voer uns toletz dat Best: 
Uns' Drom: dat dütsche Rik. 
Nu fürcht de Welt em wit un fit, 
Nn ehrt dat Vaderland em hüt. 
Doch denkt he geern wul an de Tid, 
As Otto swärm int Holt, 
Un denkt: de Weg weer wunnerbar! 
Wi ok! Un hofft: noch menni Jahr 
Steit unse Kanzler rüstig dar, 
As Dütschlands Schutz nn Stolt.