Drigt en türkischen Turban un atlaßen Mantel! De König
Makt sik gewaltige Kosten, uns arme Lüd to beriekern!...
Wäder! de Nummers sünt jo nich recht!
Franß.
Dat weet doch de Kukuk!...
Eerbärn, groot' Eerbärn! Morellen, söte Morellen!
Johann Konrad Grübel.
Mürnberagisch.)
Der Schlosser und sein Gesell.
A Schlosser haut an G'sell'n g'hat,
Der haut su longsam gfeilt,
Und wenn er z'Mittog gess'n haut,
Dau ober haut er g'eilt;
Der Eierst' in der Schüss'l drin,
Der Letzt' ah wider draus,
Es ist ka Mensch su fleißi g'wöst
Ban Tisch in ganz'n Haus.
Hiz!) haut amaul der Master g'sagt:
G'sell, dös versteih' i niet,
Es ist doch su mei Lebta g'wöst
Und, wall?) i denk', die Ried:?)
Su wöi mer ärbet, ißt mer ah;
Ba dir geiht's nit asu,
Su longsam haut no Kaner g'feilt,
Und ißt su g'schwink wöi du.
Ja, sagt der G'sell, dös waß i scho,
Haut All's sein gout'n Grund;
Des Ess'n wörd“) halt goar nit lang,
Die Aerbet verzi Stund.
Johann Konrad Grübel, 1736 —1809; er lebte als Flaschner
EKlempner) in seiner Vaterstadt Nürnberg, in deren Mundart er vier
Bände Gedichte verfaßte, 1798—1803. Hier wurde benutzt: Grübels
Sämmtliche Werke, neu herausgegeben von Frommann, Nürnberg 1873
b Bände.
Der Schlosser und sein Gesell:I 141. — H jetzt. —) weil, hier
in der alten Bedeutung: so lange als; vgl. „Freut euch des Lebens, weil
noch das Lämpchen glüht“. — ) Rede. — währt, dauert.