ν ss — 161 
hei geiht nu also tau minen lütten Rittmeister un malt em dat säut 
vör, wo dat plesirlich wir, wenn Einer Kutscher würd un sick sülwst führt; 
un wil nu dat, wat tau 'ne richtige Schuteri hürt, hir tausamen kamm, 
nämlich ein Klauk un ein Daemlich, so würd de Handel flaten, un de 
gnedigste Fru Obersten kreg 'ne Glaskutsch un Einen hinn'n up un 
Einen vörn up, un min herr Kittmeister kreg den Kaleschwagen un den 
Dummen. — Un eines schönen Morgens, as sick ganz Peterwardein nicks 
Slimmes vermauden was, sett't sick min lütt Rittmeister up den nigen 
Kaleschwagen un führte de Fru Obersten mit den Distel un den 
Dummen in't Finster 'rinne. Dat würd denn nu en groten Spermang, 
un wat den herrn Obersten sin Adjutant sin süll, nu aewerst de Fru 
Obersten ehr worden wir, de kümmt rut un fröggt em, ob de Düwel in 
em set. — Ne,“ seggt de oll lütt pucklich Rittmeister, „in mi nich, aewer 
in de Mähren.“ Un sei reden dorgewer un reden hen un reden her, un 
ut dat Reden ward en handel, un ut den handel ward 'ne Schuteri, un 
de Adjutant, dat was ok Ein von de, de dorup tau lopen weiten, un de 
't so intaurichten verstahn, dat ehr nicks Slimmes up de Lin kümmt, 
wenn sei hunn ledden saelen; un min lütt pucklich Rittmeister kriggt för 
sinen Kaleschwagen un de beiden Mähren en Kidpird, en Grisschimmel, de, 
wenn hei vörn so west wir, as hei hinn'n sin süll, nicks tau wünschen 
agewrig let. 
Desen Grisschimmel kennt ick nu agewerst ganz genau, ick hadd em 
verledden Johr mit de Remont ut de Bukowina halt; un set in den 
lütten Rittmeister sine beiden Kaleschpird ein dumme Deuwel, denn seten 
in desen Grisschimmel teihn gläugnige Deuwel un Füerfreters, un in de 
Ridbahn gung hei mit de Sandsäck mit alle vir Beinen tauglik hell in de 
CLuft rin, un was Gott in der Welt tau nicks tau bruken, as in 'n Stall 
tau stahn un hawern tau freten un de Stallüd de Schänen intwei tau slahn. 
Na gaud! Desen sülwigen Grisschimmel handelt sick nu min lütt 
pucklich Rittmeister an, un dat negstemol sett't hei sick dorup un ritt dörch 
de Straten un ritt ut Peterwardein un ritt in't Feld, un de teihn Düwels 
in den Schimmel riden mit, aewer slapen; un de Schimmel, de dammelt 
den Weg entlang as Schriwer Blocken sin oll swart Taet. — Min pucklich 
Rittmeister ritt un denkt an nicks; dunn kümmt en Jäger antaugahn mit 
en hund, un min lütt Rittmeister denkt grad doraewer nah, wat de Jäger 
dor woll güng, un wat de hund dor woll güng, un wat de hund woll 
mit dem Jäger güng un de Jäger mit dem hund, un dentkt sick in dese 
besonneren Ümstänn herin, un as hei dormit klor is, dunn riwen sick de 
teihn Düwel in den Grisschimmel de Ogen un waken up, un — bautz — 
liggt min lütt pucklich Rittmeister in en Grawen. 
„Un hirvon, min Saehn,“ säd min Unkel Matthies tau mi, „hir— 
von..“ Un ick dacht, nu kem sin ßakermentsche Nutzanwenning, 
un ick dukerte mi. — ‚Ne,“ säd hei, „noch nich; de Geschicht is noch nich 
ut. — hirvon, min Saehn, stammt sick dat Rätsel her: Wann eher kommen 
Keller⸗Stehle, Deutsches Lesebuch V. *