320 
Klaus Groth. 
239. Min Platz voer Dcer. 
1. De Weg an unsen Tun henllank 
Dar weer dat wunnerschön! 
Dar weer des Morns min eersten Gank 
Int Gras bet anne Kneen. 
2. Dar sp?l ik bet to Schummern hin, 
Dar gev dat Steen un Sand; 
Des Abends hat mi Obbe rin 
Un harr mi bi de Hand. 
s Denn wünsch ik mi, ik weer so grot, 
Dat ik der rcewer seh, 
Un Obbe meen un schütt den Hot, 
Dat keem noch v?ls to froh. 
4. Dat keem so wit, ik heff se sehn, 
De Welt dar buten vcer: 
Ik wull, se weer man half so schön 
As do min Platz vcer Dcer. 
Quickborn, S. 186 f. 
240. Aben-freden. 
1. De Welt is rein so fachen, 
Als leeg se deep in Drom, 
Man hört ni ween'n noch lachen, 
Se's lisen as en Bom. 
2. Se snackt man mank de Blcrder, 
Als snack en Kind in Slap, 
Dat sünd de Wegenleder 
Vcer Köh un stille Schap. 
3. Nu liggt dat Dörp in Dunkeln, 
Un N?wel hangt darvcer, 
Man hört man eben munkeln, 
As keem't vun Minschen h?r. 
4. Man hört dat Veh int Grasen, 
Un allens is in Fr?d, 
Sogar en schüchtern Hasen 
Sleep mi vcer de Föt. 
5. Das wull de Himnrelsfr?den 
Ahn Lärm un Strit un Spott, 
Dat is en Tid tum B?den — 
Hör mi, du frame Gott! 
Quickborn, S. 188.- 
241. Hell int Finster. 
i. Hell int Finster schint de Sünn, 
Schint bet deep int Hart herin; 
All wat kold is, dump un weh, 
Daut se weg as Is un Snee. 
2- Winter weent sin blanksten Tran, 
Vcerjahrsaten weiht mi an, 
Kinnerfreid, so frisch as Dau, 
Treckt mi dcer vunt Himmelsblau.