Klaus Groth. 
321 
3. Noch is Tid! o, kamt man in, 
Himmelblau und Voerjahrssünn! 
Lacht noch eenmal warm un blid 
Deep int Hart! o, noch is't Tid! 
Quickborn, S. 225. 
242. Min Port. 
De Port is noch dar, geil apen un to, 
Ok knarrt un jankt un klappt se as do. 
Dar gung'n, de mi leef weern, ut un in: 
De Fru, de Kinner, Verwandte un Frünn. 
s Wa oft, wenn se klapp, dat ik dacht: Wat nu? 
So keem en Gesicht, dat ik reep: Dat büst du! 
In'n Sünnschin weer't, Sünnschin op de Vom, 
Sünnschin opt Gesicht, opt Gras un de Blöm, 
Sünnschin int Hart — so keem't in de Port, 
io So gung't in un ut, Dag an Dag, jümmer fort. 
Dar keem wul Regen un Snee mit mank, 
Dat weih, dat de Port in de Angeln sank, 
Dat baller un klapp, ik reep all binn: 
Süh dar! Wa schön! ilum man in! Kum rin! 
* * 
* 
is Allmählich keem't — do gung een ut de Port, 
Darhin gung de Weg, un nu weer se fort. 
Ja, rut weer se kam', torügg keem se nich, 
Un mi — mi leepen de Tran'n vunt Gesicht. 
De Sunn schien wedder, de Blöm, de blühn, 
so De Summer weer dar, un de Böm warn grün, 
Ik hör de Port, wa se klappt un knarrt — 
De Sünnschin kumt mi nich wedder int Hart. 
* * 
* 
Denn weer't en anner — ok he gung fort, 
Hoch weer he müssen hier achter de Port. 
25 Dat Nest ward to lütt, de Nagel ward flügg, 
He geit in de Welt, he winkt noch torügg: 
Ade! Ade! 
Un de Port, de knarrt, 
Un ik sitt dar mit min eensam Hart. 
* * 
So ward se still un stiller, min Port, 
3o All, wat mi leef, geit rut un blift fort. 
Bekannte to v?l, jümmer weniger Frünn, 
Un endlich bliv ik alleen hier binn. 
Girardet-Puls'Rcling, Deutsches Lesebuch. Teil IV. 
21