322 
Klaus Groth. 
Un wenn de Port toletzt mal knarrt, 
Denn is't, wenn man mi rutdr?gen ward, 
ss Un denn vcer en annern geit se as nu, 
Un he röppt to en anner, wenn se geit: Dät büst du! 
Un de hier plant hett un fett de Port, 
Em drogen se rut an en stillen Ort. 
1882. Quickborn, S. 233ff. 
243. He sä mi so vel. 
i: He sä mi so v?l, un ik sä em keen Wort, 
Un all wat ik sä, weer: Iehann, ik mutt fort! 
2. He sä mi vun Lev un vun Himmel un Eer, 
He sä mi vun allens — ik weet ni mal mehr! 
3 He sä mi so v?l, un ik sä em keen Wort, 
Un all wat ik sä, weer: Iehann, ik mutt fort! 
4. He heel mi de Hann', un he i>£ mi so bull, 
Ik schul! em doch gut w?n, un ob ik ni wull? 
5. Ik weer je ni bös, awer sä doch keen Wort, 
Un all wat ik sä, weer: Iehann, ik mutt fort! 
6- Nu sitt ik un denk, un denk jümmer deran, 
Mi düch, ik muß seggt hebbn: Wa geern, min Iehann! 
7. Un doch, kumt dat wedder, so segg ik keen Wort, 
Un hollt he mi, segg ik: Iehann, ik mutt fort! 
Quickborn, S. 238. 
244. Berlarrr. 
i. Sin Moder geit un jammert, 
Sin Bader wischt de Tran, 
Ik melk de Köh und f?g de Stuv, 
Mi lat se stan un gan. 
2- De Nawers kamt, to trösten, 
Un snackt en hartli Wort, 
Un wenn se tröst un wenn se weent, 
Slik ik mi truri fort. 
3. Des Abends inne Kamer 
Bi deepe düstre Nach, 
Denn ween ik all de Laken natt 
Bet an den Hellen Dag. 
4. Se hebbt je noch en annern, 
Se hebbt je noch en Seen: 
Ik heff je nir as bittre Tran'n 
Un mutt se heemli ween'n. 
5. Un kamt sin Kameraden 
Un seggt, wa brav he weer, 
So mutt ik rut alleen nan Hof 
Un legg mi anne Eer. 
6. Mi dünkt, ik hör dat Scheten 
Un wa de Kugeln fallt, 
Mi dünkt, ik hör, he röppt, he röppt: 
Min Anna, kumm man bald! 
Quickboru, S. 280 f.