Groth. 
185 
De em de Ole fach berührt 
Un lang in fremde Sprak beswört. 
Denn harrn se sik bi beide Hann' 
Un seegn sik —, o wodenni! an. — 
es „Unruh Hans Krüschan," seggt de Ol, 
„So büst du dar? Jk dach dat wull! 
Du harrst mi seggt, dcer Busch un Brok, 
Du harrst mi seggt, dcer Für un Rok, 
Dcer Not un Dod, dcer Bek un Bach, 
70 So weerst du hier ton längsten Dag. 
Un noch is Tid: sitt dal! nimm an! 
Noch is de Sünn ni ünnergan. — 
Wa wunnerli! Wat weer't en Sprak! 
En Dütsch, as weer't in Babel makt! 
75 Un darmit krop he in de Hätt, 
Un hal en Kassen, wücke Pütt, 
En Ketel, Fürtüg, Heid un Stroh, 
Un bald, so brenn dat lichterloh. 
„Unruh Hans Krüschan! süh darhin! 
so Int Water dukt de gollne Sünn, 
Jk Hess er b^dt vun Himmel to Eer, 
Dat se di seker to mi führ 
Dcer Murt un Moor, dcer Pohl un Pahl, 
Un di vergoll mit gollen Strahl, 
85 Un dat de Gadschi di nich bunn', 
Wo s e denn Weg ni to di funn. 
Sühst du de Spitz dar achtern Dorn? 
Dat is de Heider Klockentorn! 
Jk seeg em nie int Abendrot, 
so So kalt un brennt mi all dat Blot. 
Dar Hess ik seien in en Lock, 
Da weer ik kedt an Pahl un Block, 
Dar weer ik fastsmedt an en Pahl, 
Dar keem ni Sünn noch Maan hendal. 
95 Du weerst noch niet in düssen Leben, 
Jk har di kum din Nam eerst geben: 
„Unruh Hans Krüschan." Bcer de Hütt, 
Hier oppe Stell, wo ik nu sitt, 
Dar seet din Moder oppe Bank,